Heb je wel eens geprobeerd om de rust te zoeken? Buiten? En heb je gemerkt hoe lastig dat is? Hoeveel lawaai, drukte en gedoe er juist dan ineens lijkt te zijn? Hier wil ik wat over zeggen.
Want jouw ervaring is natuurlijk direct veelzeggend. Al vóórdat je nog maar een minuut aandacht hebt kunnen besteden aan jezelf, aan de spanning in je schouders of je hoge ademhaling, gaat het al mis.
Grrrr! Zó irritant. Juist nu!
Dit gebeurt ook wel eens als ik met iemand heb afgesproken. Diegene gaat naar het bos of het strand, loopt alvast een stukje, komt in een ritme. Dan bel ik. En juist als ik bel, komt er ineens een grote hond op je af rennen. Zeiknat, dat zul je net zien! Of je schrikt je rot van een stel mountainbikers die langs je heen racen. Idioterie! Waar kwamen die zo snel vandaan?
Je denkt van alles. Je voelt van alles. En misschien zeg je ook wel van alles.
Maar weet je?
Die reactie zegt natuurlijk al heel veel. Hoe gespannen was jij? Waar ben je eerder van geschrokken? Waarom zit het hart zo snel in je keel?
Met mijn coachingsklanten praat ik erover.
Dan worden zulke stoorzenders vaak waardevolle eye-openers. Merk je vanzelf of je je overal door laat prikkelen… of dat je juist helemaal opgaat in dat blauwzwarte torretje dat zo grappig waggelt.. en jouw aandacht maar blijft vasthouden.
Buiten zijn kan zoveel méér zijn dan buiten zijn. Dus als je nog vooral bezig bent met die irritante mensen om je heen? Zoek dan juist die natuur op, je hebt het zo nodig!
{beeld, die grote zeiknatte hond met kwijlende bek die op je afrent…of een hond die zich uitschudt met spetters die in het rond vliegen}