Hoe duurzaam ga jij met jezelf om?
Over mij, Fleur Schreppers
Het boekje ligt nog steeds in de kast.
Ik weet ook nog waarom ik in 2007 mijn uitdagende leven in Hamburg verruilde voor een baan bij Rijkswaterstaat.
Wég uit het bedrijfsleven, terug naar Rotterdam, méér tijd voor mezelf.
En wat ging ik doen?
Ik schreef me in voor een avondstudie aan de Erasmus Universiteit.
Dat was destijds mijn idee van ‘iets voor mezelf ‘doen.
Ik weet nog goed dat ik een boekje kreeg op mijn verjaardag: de leukste uitjes in Nederland. Ik was er zó blij mee, hier ging ik iets mee doen.
Het boekje ligt nog steeds in de kast.
Ik weet ook nog waarom ik in 2007 mijn uitdagende leven in Hamburg verruilde voor een baan bij Rijkswaterstaat.
Wég uit het bedrijfsleven, terug naar Rotterdam, méér tijd voor mezelf.
En wat ging ik doen?
Ik schreef me in voor een avondstudie aan de Erasmus Universiteit.
Dat was destijds mijn idee van ‘iets voor mezelf ‘doen.
Heel gek was dat niet.
Ik kon goed leren. Een technische studie was vanzelfsprekend.
Op de TU in Delft deed je veel alleen. En daar was je trots op. Dat hoorde zo.
Net zoals je je daarna in het bedrijfsleven kon meten met de beste. ‘One off the guys’. Keihard werken, keihard geld verdienen, grote voldoening als we de klus klaarden met zijn allen.
Maar sommige mensen, en ik was er één van, zijn extreem goed in die ratrace. Ze passen zich altijd aan, als een kameleon, heel handig.
Maar als je maar lang genoeg in die stoere wereld meedraait en je aanpast, verlies je jezelf een beetje. Speel je altijd een rol, ook thuis.
Ik kon alles alleen.
Maar ik kwam ook alleen thuis.
Toen ik terugkwam uit Hamburg, waren mijn vriendinnen net zo druk als ik, of juist bezig zich te settelen.
Ook dat voelde alleen.
Of niet zozeer alleen; er was geen balans.
Aan de andere kant van dat harde werken was geen ruimte voor zachtheid. Ik dácht van wel, natuurlijk 😊.
Maar als ik terugkijk, zorgde ik echt niet goed voor mezelf. Draaide alles om presteren. De ideale vrouw zijn. Het ideale maatje. De perfecte dochter.
Ik had er zelf nog een zomer op IJsland voor nodig om die dingen in te zien.
Daar was de natuur confronterend, de lucht schoon maar mijn inzicht keihard: het zat hem niet in mijn omgeving, het moest uit mezelf komen.
Ik houd niet van het woord moeten, maar je moet durven vertragen. Alleen dan kun je duurzaam leren en presteren.
Nu ben ik buitencoach in een mannenwereld.
Help ik vrouwen én mannen om hun balans te vinden tussen die kick van het zakendoen, het biertje in de kroeg en de acceptatie van jezelf, ook als je even niet hard aan het werk bent.
En dan kan ik het niet laten om te denken: als je die balans hebt, dán ben je pas in staat tot geweldig presteren 😊!
Maar goed, dat begint wel met ruimte geven aan jezelf.
Dus even terug naar jou.
Hoe vaak doe jij dat?
En denk je bij het lezen van dit verhaal: hier herken ik wel dingen? Dan zou ik willen zeggen: wees net zo daadkrachtig als op je werk.
Er is maar één manier om het zeker te weten en dat is het zelf ervaren.